سه گزینه بیشتر پیش رونیست.
گزینه اول-خامنه ای موفق شود همچون چهارسال پیش" آدم "خود را از صندوق ها بیرون بیاورد و همه نارضایتی هاو اعتراضات احتمالی از هر منشاء که باشند را نیزمهار کند وبه سرعت ارامش نسبی برقرارکند.
گزینه دوم-خامنه ای به ریاست جمهوری رفسنجانی تن بدهدوقدرت را بااو تقسیم کند.
گزینه سوم- خامنه ای نتواند رفسنجانی را مانند هشت سال پیش پس بزند واختلافات و تخاصمات دو باند دیگر با خامنه ای آنقدربالا بگیرد که کنترل بازی از دست کل رزیم بیرون بیاید و مردم به خیابان ها یریزند.
در صورتی که گزینه اول اتفاق بیافتد،رژیم چهار نعل به سمت اتمی شدن خواهد تاخت. روند افزایش تحریم ها و سپس جنگ و تهاجم خارجی، اجتناب ناپذیر خواهد بود. اعدام های خیابانی و فشار بر مردم به منظور جلوگیری از حرکت های اجتماعی نیز افزایش خواهند یافت.
گزینه دوم در صورتی که واقع شود،آغاز فروپاشی نرم رژیم خواهد بود.رفسنجانی با غرب معامله میکند .در ازای به دست آوردن غنی سازی غیر نظامی وهمچنین لغو تدریجی تحریم ها، از بمب اتمی عقب نشینی میکند. گشایش سیاسی و اقتصادی در دستور کار کشور قرار میگیرد.
اما گزینه سوم که طی سی سال گذشته هرگز تا این حدمحتمل نبوده است، بدون شک پایان قطعی و سقوط ناگزیر رژیم در تمامیتش را به همراه خواهد داشت. اینبار،در صورت بیرون امدن مردم ، عنصر قهر نمیتواند جای خود را در صفوف معترضین پیدا نکند. تجربه شکست قیام 88 این بار توده های عاصی و جان به لب را به سرعت به سمت سرنگونی مسلحانه که از ابتدا تا به امروز، یگانه پاسخ استراتژیک به این نظام بوده است خواهد برد. استراتژی که هم رهبری وهم تشکیلات آن طی این سالها همواره در صحنه سیاسی حاضر و فعال بوده و بی تردید در آن نقطه نیز بیکار نخواهند نشست. حسن حبیبی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر